Luberadz
Luberadz to wieś położona nad rzeką Łydynią w gminie Ojrzeń w południowej części powiatu ciechanowskiego. Miejscowość liczy obecnie ok. 250 mieszkańców. W roku 1955 zniesiono gminy a w ich miejsce stworzono gromady. Na terenie obecnej gminy Ojrzeń znajdowały się gromady w Ojrzeniu, Kraszewie, Młocku, Nowej Wsi i w Luberadzu. Dziś Luberadz pełni jedynie funkcję sołectwa. Uwagę w tej miejscowości skupia zabytkowy klasycystyczny pałac, z którym wiąże się historia wsi.
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z ok. 1240 roku, następna z 1406. W owych wzmiankach i źródłach historycznych występują kolejno następujące nazwy: Luboracz, Luboradz, Magna Luboracz, Luboracz Maior, ostatecznie-Luberadz. Nazwa miejscowości utworzona została od imienia Luborad, może Lubosław. Ziemie te były własnością biskupstwa płockiego, później należały do szlachty. W 1448 roku wspomniany jest Stanisław z Luberadza – student Uniwersytetu Krakowskiego. Z kolejnych znamienitych obywateli wymieniony jest Stanisław Dembowski - chorąży Zakrzeński, który ufundował w 1773 roku drewniany kościół parafialny w Gromadzynie (obecnie wieś w parafii Sochocin). Do 1798 roku dziedzicem był Józef Dębowski, po nim Eleonora Zielińska, Monika Dunklowa i Marianna Topińska, później siostry Dębowskie, w 1815 roku- Antoni Topiński, w 1838 roku licytację o dobra Luberadzkie wygrali Aleksander i Wiktoria Karscy. Majątek był jednym z bogatszych w okolicy, obejmował ogromny pałac z parkiem, gorzelnię, browar, cegielnię, fryszerkę, smolarnię i karczmę. W 1880 roku Luberadz dwór i wieś liczyły 299 mieszkańców. W skład dóbr ziemskich Luberadz wchodziły: Luberadzyk, Kałki, Ostrowo-Budy oraz Przyrowa. Kolejnymi właścicielami byli: Rościszewscy, Dzierżanowscy, po nich Dawid Waldenberg. Ostatnimi właścicielami byli Piechowscy herbu Leliwa, którzy zarządzali Luberadzem od 1897 roku do początku II wojny światowej . Własnością Piechowskich był również pobliski Malużyn i Dziektarzewo nad Wkrą. Dziedzic Kajetan Piechowski (1859-1931) był osobą szanowaną przez miejscową ludność, ponieważ swój majątek utrzymywał w dobrym stanie i szanował swoich poddanych. Był działaczem społecznym i posłem do II Dumy. Był też sędzią w zarządzie głównym Związku Ziemian w Warszawie. W Luberadzu wybudował szkołę i dawał fundusze na jej utrzymanie. Pochowany jest na cmentarzu w Dziektarzewie. Na wspomnienie zasługuje także żona Kajetana - Aniela z Gniazdowskich Piechowska (1869-1938). Była osobą wykształconą, znała biegle język francuski i niemiecki. Wiele podróżowała za granicę, była m.in. w Afryce. Grała na fortepianie, malowała i lubiła pracować w ogrodzie. Wśród miejscowej ludności zapisała się w pamięci jak bezinteresownie udzielała opieki medycznej potrzebującym. Kajetan Piechowski wraz z żoną Anielą mieli dwóch synów: Karola i Jana, dlatego też majątki zostały podzielone. Kajetan wraz z żoną zamieszkał w drewnianym dworze w Dziektarzewie. W 1916 roku synowi Janowi dał w posiadanie Malużyn, Karolowi - Luberadz. Karol (1888-1974) uczył się wraz z bratem w Szwajcarii, ukończył gimnazjum we Fryburgu, a następnie w 1912 roku rolnictwo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Interesowała go sztuka, stara architektura, historia wojen. Jego idolem był Napoleon. Miał dużą bibliotekę i kolekcję białej broni. Brał udział w wojnie obronnej w 1920 roku. Za czasów jego urzędowania obszar dóbr ziemskich wynosił 1500 hektarów. Majątek w Luberadzu prowadził wzorowo, jednak II wojna światowa doprowadziła do jego upadku.